Two days @ Kanyanga Mission Community Health Centre

Vandaag ben ik samen met Judy en Gertie naar Kanyanga Mission Community Zonal Health Centre geweest dit ligt zo'n 140 km van Chipata. We hebben mee kunnen liften met Gerard een Canadees. Gerard heeft the Health Centre opgebouwd, hij is de aannemer. Ons was verteld dat de reis zo'n 6 uur zou duren, maar gelukkig stelde Gerard ons gerust dat de reis 3 uur ging duren. De reis was goed te doen, ik heb genoten van het mooie groene landschap. De laatste 6 km was een onverharde weg gelukkig waren we in een jeep en was de weg redelijk droog. Eenmaal aangekomen...

Damm een vleermuis in ons appartement!! We hebben de deuren opengezet i.v.m. de warmte, maar de vleermuis dacht lekker naar binnen te gaan. En nu zit ie in mijn slaapkamer!!!!!Gelukkig is Gertie hard bezig hem te vangen...

Eenmaal dus aangekomen gingen we kennis maken met sister Jacqueline, sister Lucy en een sister van Madagaskar. Ze zijn allemaal erg vriendelijk. We hebben een uitgebreide rondleiding gekregen van sister Jacqueline. Echter waren er niet veel activiteiten. Daarom gaan we morgen nogmaals the health care centre bekijken.

The Health Centre biedt de bevolking gratis verpleegkundige en verloskundige zorg en medicatie aan. Ook is er een Nutrision Centre waar vrouwen worden uitgelegd hoe flesvoeding te geven. Dit komt vaak voor wanneer de moeder is overleden en de baby naar een tante gaat. Maar ook is er veel bijvoeding nodig. Ook is er een ruimte waar zwangere vrouwen kunnen verblijven tot ze bevallen zijn, zodat zorg dichtbij is. Het is erg goed georganiseerd. De kinderen worden gevaccineerd zoals wedat in Nederland ook kennen.

In april gaan Judy en ik twee weken mee werken in the Health Centre. We gaan vrouwen voorlichting geven wat belangrijk is tijdens de zwangerschap en over HIV/AIDS. We gaan controles uitvoeren bij de zwangere vrouwen. Ook zullen we een bevalling mee maken, waar we beide erg benieuwd naar zijn. En vast nog wel meer...

En nu zitten we nog steeds te wachten tot de vleermuis uit huis is. Gertie is ervan overtuigd dat de vleermuis weg is, maar Judy en ik niet...

Woensdag 24 februari
Wat een nacht pff! Nauwelijks kunnen slapen. Ik was zo bang voor die vleermuis en hij was er ook gewoon nog. Ik werd al twee keer wakker van gefladder en geknabbel. De derde keer was ik zo bang dat ik lag te zweten in bed en ik trilde het uit. Ik wilde weg uit de kamer dus ging ik Judy roepen. Na 3 of 4 keer roepen werd ze gelukkig wakker. Ik durfde bijna niet uit mijn klamboe te gaan. Judy motiveerde mij en stelde mij gerust. Het was zo ongelofelijk warm in het appartement dat ik hoofdpijn kreeg en misselijk werd. Judy en ik zijn samen in haar bed gaan liggen, het was 2:00 uur. Maar na een kwartier moest ik er echt wel uit aangezien ik bijna moest overgeven. Eenmaal ik de gang zag ik een kakkerlak ik schrok en hij liep op mij af. Bah weer zo'n griezelig vies beest. Voor het toilet en de keuken moeten we eerst naar buiten. Het was heerlijk fris buiten, echt zo aangenaam. Ik ben naar de wc geweest het luchtte wel wat op maar niet voldoende. Er kwam een vlag misselijkheid en daar stond ik dan te braken. Gelukkig was het niet veel en trok de misselijkheid weg. De hoofdpijn bleef wel aanwezig. Eenmaal weer in de slaapkamer zaten er grote spinnen. Normaal ben ik daar helemaal niet bang voor, maar vannacht was ik overal bang voor. Voor school moeten we vlogs maken wanneer we in een sombere stemming zijn. Vannacht was het een mooie gelegenheid dus hebben we met de geprobeerd gefilmd. Gelukkig hebben we beiden van 3:30-7:00 uur kunnen slapen.

Vanmorgen hebben de sisters het ontbijt voor ons klaar gezet. Daarna hebben we the healthy centre nogmaals gezien er waren nu meer mensen aanwezig. Na de rondleiding ben ik bij the nutrision center gaan helpen. Samen met nurse Gertruda heb ik geveegd en heb ik voeding voor de kinderen klaar gemaakt. Om 10:00 kreeg ik een break en ben ik samen met Gertie wat gaan drinken in het appartement. Na the break heb ik samen met Judy een registratieformulier ingevuld van een nieuw patiëntje van 1,5 jaar oud. Zijn vader heeft 1,5 uur gefietst om bij the nutrision center te komen. De baby had oedemateuze wangen, armen en voeten. Het was voor de baby de eerste keer dat hij een blank persoon zag, daarom was hij bang. Nurse Gertruda verteld ons dat de baby ondervoed is (weegt 10,3 kg) en krijgt daarvoor ready-to-use-therapeutic-food (RUTF) voor een week mee, 28 stuks. Dit is een dikke plakkerige suspensie met mineralen, vitaminen, glucose, peanut, suiker en nog enkele ingrediënten. De hoeveelheid sachets per dag wordt bepaald via een schema gerelateerd aan het gewicht. Ook de moeder van de baby was erg ziek, besmet met hepatitis B en kreeg ook RUTF voor een week mee (40 stuks).

Na de lunch in het sisters house gingen we aan onze terugreis beginnen. Gerard gaf aan dat er nog een persoon mee ging die we naar the Hospital in Lundazi gingen brengen. Er was veel familie aanwezig. De man werd door een viertal mensen in de auto getild. Het was een oude man in de 80. Hij had een snurkende ademhalen wat op een cheynes stokes ademhaling leek. De man werd op een matras met dekens gelegd. Er gingen 4 familie leden mee. We moesten 6 km rijden over een onverharde weg met enorm veel diepe gaten. Het was er onmenselijk hem op deze manier te vervoeren in zijn laatste uren van zijn leven. Onderweg gingen mijn gedachten op hol. De man ademde soms gedurende minuten niet. "Zou hij nog leven?" Er kwamen enkele grote gaten en de man schudde alle kanten op. Het raakte mij en ik voelde de tranen op komen. Ik wilde mijn emoties niet uiten omdat zijn familie er erg rustig onder was. "O wat is dit erg en wat hebben wij het goed in Nederland" "Waarom kan dat hier ook niet?" Ik denk aan het moment toen ik met mijn oma in de ambulance naar het ziekenhuis ging. Oma lag zo comfortabel en kreeg begeleiding. Bij ons in de jeep was geen ambulancepersoneel mee. Ik voelde mij een beetje verantwoordelijk, omdat ik verpleegkundige ben. "Leeft hij nog?" Gertie vraagt hoe we het vinden. Ik wil zeggen dat ik mijn tranen nauwelijks kan binnen houden. En daarom biggelen de tranen over mijn wangen. "O nee, waarom huil ik, waar deze mensen bij zijn.." "Zij horen te huilen ik niet.." Ik voel misselijkheid opkomen en most licht kokhalzen.. "Oké Ilona even rustig worden, adem diep in en rustig uit" "Zie het mooie landschap.." Gelukkig help ik mijzelf rustig te krijgen. Nog enkele minuten voel ik de tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. Ik kijk naar de man en kijk Judy aan.. "Leeft hij nog??" Ik haal de dekens weg zodat ik de pols van de man kan proberen te voelen. Het is erg lastig te voelen gezien het geschud en getril in de jeep. "Jaa ik voel een pols!" ik voelde een krachtige langzame pols en ik laat merken opgelucht te zijn.

Toen we de oude man en zijn familie in het ziekenhuis in goede handen waren. Heeft Gerard ons naar de taxi gebracht die ins naar Chipata zal vervoeren. Toen de jeep stil stond kwamen er vele mannen op ons af rennen. Gerard zei: "Slow down, slow down". En jij begon te onderhandelen met de prijs. Toen we in de auto zaten en dachten de taxi zit vol kwamen er nog 3 mensen bij in. We zaten met z'n 4en op de achterbank en 2 personen op de bijrijdersstoel. Misschien kun je je voorstellen dat het erg krap zat en dat je met bezweette lichamen aan elkaar plakt.

Ik word wakker en na een aantal minuten stopt de taxi. "O nee, wil hij nu kippen gaan kopen?!" Judy en ik raken licht in paniek omdat wij echt bang zijn voor kippen. Gelukkig gaat het niet door en rijd de taxi weer verder. "Wauw, wat een mooi landschap" We rijden een dal in en hebben mooi zicht op de bergen en de groene omgeving.

We rijden Chipata binnen. Na zo'n 2 uur opgepropt in de auto te hebben gezeten gaat de eerste persoon uit de auto. Een paar meter verder op stappen de andere twee personen uit en hebben we weer normale hoeveelheid beenruimte. De wegen zijn erg nat er is een dikke bui geweest. Het is in Chipata een stuk frisser dan in Kanyanga erg prettig.Het was erg indrukwekkend dit allemaal mee te maken. Het schrijven van mijn blog zorgt ervoor dat ik mijn hoofd kan legen. Ik voel mij nog emotioneel wanneer ik er over praat of over schrijf. Er komen vast nog meer momenten die mij zullen raken...

Mijn eerste kerkdienst in Nabvutika

Goedemorgen! We zijn vanmorgen naar de kerk geweest. Het was jammer genoeg niet met veel geklap en veel muziek. Dit heeft te maken met 40 dagen voor Pasen, daarom zijn ze somber. Dit hoorde je ook wel in de liederen ondanks dat ik het niet kon verstaan. Het maakte mij emotioneel, maar kon het gelukkig binnen houden. Dus ga ik nog maar een keer na Pasen of met Pasen om een vrolijke dienst mee te maken. Het viel mij mee hoe lang de dienst duurde zo'n 2 uur denk ik. Tijdens de dienst hebben we ons voor gesteld aan de gemeente Nabvutika. Hier gaan Judy en ik ook een project doen. Heel veel kinderen na de kerkdienst. Zo lief en mooie kinderen wil ze allemaal wel mee nemen. De heen weg waren we door father Jacob op gepikt in de jeep. Ik zat in de bak en daardoor beleef je het dorp en hun leven meer. Nabvutika is een erg arm dorp. Best heftig om dat te zien, het maakte me emotioneel en deed mij beseffen dat ik een erg goed leven in Nederland heb.

In de middag hebben we rustig buiten kunnen lunchen, nadat Frederieke, Erik en Judy boodschappen hadden gehaald. Na de lunch zijn we naar Cheshire Home geweest. Hier verblijven kinderen met een lichamelijke beperking, zoals kinderen met klopvoetjes. Zij worden geopereerd in Lusaka door vrijwillige artsen. Op zondag zijn er weinig begeleiders voor de kinderen. De kinderen waren erg enthousiast ons te zien. Het was erg leuk met de kinderen, maar ook weer ongemakkelijk omdat ze totaal niet bang zijn voor vreemden. We zijn van plan hier elke zondag even langs te gaan.

In de namiddag zijn we naar de golfclub geweest voor een drankje. Daarna zijn we naar de pizzaria gegaan. Ja ja je gelooft het niet maar ze hebben hier heerlijke pizza!

Bye bye!

My first day at Chipata

Ik lig op bed wat pijnlijk is aangezien ik mijn bovenarmen, schouders en nek verbrand zijn. Vergeten in te smeren, erg slim!

Gisteren ben ik om 22:30 uur in slaap gevallen. Om 2:55 uur werd ik wakker aangezien het heel hard waaide buiten. Ik probeerde de ramen dicht te doen, maar dit ging moeizaam. Marjolijn werd wakker van mijn gepruts. We moesten beide naar de wc. En probeerden dit zachtjes te doen zodat de anderen niet wakker worden. De deur van de wc deed ik open en het was gelijk "piiieeeepp". Ook het doorspoelen maakte veel lawaai, soort waterval. Eenmaal weer in de kamer probeerden we de deur dicht te krijgen. Omdat deze door de harde wind elke keer iets openwaaide en weer dicht wat een irritant piepend geluid gaf. Het was nogal een gevecht met de deur, aangezien deze niet gemakkelijk in het slot valt. We waren alleen vergeten dat we dit zachtjes moesten doen. Dus iedereen was wakker geworden van ons lawaai. Gelukkig kregen we de deur dicht en konden we weer lekker slapen.

Om 7:10 uur werd ik wakker van het hangslot dat van de poort werd open gemaakt. Ik hoorde de anderen praten en lopen in het huis.

We zijn naar de markt geweest. Het was bijzonder en leuk om te zien. Er hing een vreemde geur. Volgens Peter was dit de vis die er lang. In bakjes waren tomaten opgestapeld een stuk of15 voor 5 k (1 k = <€1). Ik heb een chitenge gekocht die ik morgen waarschijnlijk aan ga trekken tijdens de kerkdienst. We hebben tomaten, knoflook, rode uien en wortels gekocht. In de Shoprite en Spar (supermarkten) hebben we overige boodschappen gehaald. De terugweg leek langer dan de heen weg. Maar het lopen was best prettig. Hierdoor beleef je echt het Afrikaanse leven. Ik voel mij nog erg toerist. En vind het erg onwerkelijk dat ik hier 4 maanden ga verblijven.

Ik heb een internetbundel en een Zambiaanse simkaart gekocht. Heb vandaag lekker kunnen appen met Mark, familie en vrienden. Dit is prettig aangezien ze dan toch dichtbij lijken te zijn. Enkele foto's doorgestuurd en iedereen is jaloers, ha! Zelfs mijn lieve neefje Keano (2 jr) wil naar Afrika appte mijn zus Dafne.

Vanmiddag hadden we niets gepland. Waardoor ik mijn opruim drang kon uitvoeren. Ik heb nu alles netjes in de (hang)kasten en uit de koffers. Zelfs de zonnebrandcrème en aftersun gevonden. Ik was dat kwijt, maar het lag gewoon tussen de spullen van Marjolijn.

Om 18:30 uur kwamen zij terug en ging Marjolein met ons de planning van komende week doornemen. We gaan maandag kennismaken met de verschillende opdrachtgevers en Judy en ik gaan indien mogelijk dinsdag/woensdag naar het ziekenhuis in Cajanka.

Na het overleg moesten we nog beginnen met koken. We hebben tomaten/wortel soep gemaakt en een salade van komkommer, avocado en tomaat. Om 20:30 uur was het eten klaar en het smaakte heerlijk. Alles smaakt veel lekkerder, verser en zoeter dan in Nederland.

Het was een leuke dag, met veel indrukken. Ik ga lekker slapen en Mark nog even appen.

Trusten!

Aankomst in Zambia

Hier lig ik dan, in hartje van Chipata, onder een klamboe in een te warme kamer. Ik deel de kamer met Marjolijn, een rustige, nuchtere, leuke meid! Ik ben gewoon te moe om te slapen. Wat een indrukken heb ik al opgedaan. Ik zal mijn avontuur vanaf de start op Schiphol beschrijven.

Samen met mijn liefste, Mark, naar Schiphol gereden. Eenmaal daar aangekomen met mijn mede reisgenoten gekletst en gewacht tot iedereen aanwezig was. Vervolgens met z'n allen ingecheckt en daarna afscheid genomen. Dat was niet makkelijk. Het liefst nam ik Mark gelijk mee op avontuur. Maar daar zullen we nog even tot mei mee moeten wachten. Er werd nog een leuke afscheidsfoto van ons gemaakt en daar gingen we dan, op naar de douane. Bij de douane moest gelijk van alles uit de handbagage gehaald worden voor de controle scan. Het was een hele klus om alles er weer in te krijgen aangezien de tas behoorlijk vol en goed was ingepakt door Mark. Het koste mij een paar zweetdruppeltjes, maar gelukkig kreeg ik alles weer in de tas.

De eerste vlucht ging snel. Het was een uurtje vliegen naar Frankfurt. Voor de tweede vlucht naar Addis Ababa, moesten we 1,5 uur wachten. Dit ging vlot voorbij. Van 21:30 - 6:00 uurzaten we in het vliegtuig. Het was een groot vliegtuig. Gelukkig nog enkele uren kunnen slapen, maar niet geheel comfortabel, wat wil je ook in een vliegtuig. Eenmaal geland op Addis Ababa kwam het lekkere Afrikaanse weer ons omhelzen. Ook was er een bepaalde geur in de lucht, beetje verbrandachtig. Judy zei: "ruik je dat Iloon? Dat is nou Afrika!". De laatste vlucht was pas om 10:00 uur.Dus konden we nog lekker 4 uurtjes slapen op ligbanken. Zo fijn!

Bij de gate zag ik al verschillende culturen. Ik voelde mij niet op mijn gemak maar tegelijk ook weer wel. Wellicht komt het omdat er nauwelijks Europeanen aanwezig waren. Waardoor ik mij nogal bekeken voelde, aangezien wij met onze blanke huid opvallen. In de laatste vlucht hoopten we allemaal op een ontbijt. Echter kregen we een zakje crackers, erg lekker, maar met 88 kcal vulde het onze maag niet bepaald. Gelukkig had ik nog snack and jacks en heb ik deze kunnen delen. Ook de chocolaatjes van Marissa vielen in de smaak allemaal lekker opgesmikkeld met z'n allen. Tegen de middag kregen we nog een heerlijke warme maaltijd aangeboden die onze maagjes goed vulde.

Daar waren we dan, in Malawi. Ik kon het mij niet bevatten dat ik op Afrikaanse grond stond dichtbij Zambia waar ik vier maanden zal verblijven. Het is er nog lekker groen. Niet te warm en er blaast een heerlijke wind over het land. De koffers waren gelukkig allemaal gearriveerd. Daar gingen we dan!

Bij de exit stonden sister Ruth en father Jacob op ons te wachten. Ze gaven ons twee kussen en verwelkomden ons hartelijk. Tijdens het inladen van de koffers bij de jeeps hadden we veel bekijks van meerdere Afrikanen. Het voelde ongemakkelijk, maar het wende ook snel.

In de jeep zongen we "In the jungle themighty jungle the lion sleeps tonight..." En nog meerdere liedjes deze gezelligheid heb ik gefilmd. Het was warm maar niet geheel oncomfortabel. De wind waaide door ons wilde haren, heerlijk! De rit was lang maar goed vol te houden. We zagen mensen fietsen langs de weg, veel kinderen maar ook volwassen lopen. De kinderen riepen mzungu, dit betekent blanken, naar ons en lachten zwaaiden vriendelijk naar ons. We werden er allemaal erg enthousiast van en zwaaiden vriendelijk terug.

Bij de grens moesten we het visum voor Zambia regelen. Dit duurt eventjes, volgens mij een klein uurtje. Maar Marjolijn en Caroline hadden een raadselspelletje bedacht. Dit speelden ze met z'n twee maar uiteindelijk deed zo wat iedereen mee. Toen iedereen zijn paspoort weer terug had gingen we verder met onze reis. Het was nog zo'n 20 minuten rijden toen we Chipata binnen kwamen rijden.

Gertiezei: "Kijk, hier links is de shoprite, waar jullie waarschijnlijk veel over hebben gehoord!" Ook zagen we gelijk allemaal kleine marktjes waar de bewoners tomaten, witte kool, mais, etc verkopen. De Spar zagen we aan de rechterkant. Na de Spar ging we een onverharde weg op het hobbelde wat.

Eenmaal op het bisdom en bij ons appartement aangekomen stonden Erik en sister Ruth en sister (?) ons op te wachten. Erik heeft een andere vlucht gehad aangezien hij eerst naar Zuid Afrika zou gaan. Die ISD minor is gecanceld ivm veiligheid.

Het appartement ziet er goed uit de kamers zijn niet te klein. Toen eenmaal de koffers, backpackers en handbagage op de kamers stonden viel het stroom uit. Het werd al donkers dus de koffers uitpakken ging niet van harte. Tevens hadden we niet veel tijd om ons om te kleden, aangezien we waren uitgenodigd voor het eten bij de bisschop. Vlug heb ik mij een beetje kunnen op frissen, chitenge en slippers aan kunnen trekken. Judy was erg misselijk en had gebraakt.

Marjolein liep met ons mee naar de bisschop. Het is een mooi huis, waar alle fathers bij de bisschop verblijven. Er was veel eten gemaakt voor ons. Ik heb nshima gehad wat erg goed smaakte met een heerlijk saus met kip. Ook was er een heerlijke kool salade, eigenlijk alles was heerlijk! Jammer genoeg viel het eten bij Judy niet goed en moest ze nogmaals braken. Father Jacob en nog een father ? vergezelden ons met het eten. De bisschop was naar de nieuwe fathers in opleiding. Maar na de maaltijd hebben we nog kennis kunnen maken met hem.Een erg vriendelijke man!

Op de terugweg liepen we langs Marjoleins verblijf en waren daar twee sisters om ons te verwelkomen. Ook kwam sisterDoris uit Canada kennismaken. Samen liepen we naar ons appartement. Mijn backpacker heb ik leeg kunnen halen. De kleren liggen al in de ideale hangkasten, zo'n goed idee van Mark!

Het bed en kussen liggen prima! De klamboe hangt met behulp van de bewaker, Chirwa. Alleen jammer genoeg wel een mug die ik niet te pakken krijg. Hopen dat de deet z'n werking doet.

Sweet dreams!

Morgen is het dan eindelijk zo ver!

Morgen is het dan eindelijk zo ver, mijn avontuur naar Zambia! Samen met 6 andere studenten en 3 docenten gaan weom 18:35 uur vliegen en zullen zo'n 24 uur onderweg zijn.

Afgelopen zaterdag en zondagmijn uitzwaaifeestje gehad. Deze waren gezellig, maar afscheid nemen is niet gemakkelijk. Mijn lieve neefje en nichtje missen, mijn lieven zussen en broers, mijn ouders en schoonouders, mijn opa en oma, mijn vrienden en vriendinnen, mijn paard, onze hond en natuurlijk de allerliefste schat Mark. Het liefst neem ik jullie allemaal mee naar Zambia! Maar ja dat gaat niet... Daarom hoop ik jullie toch mee te kunnen nemen in mijn avontuur via deze reisblogs en foto's.

Bedankt voor alle lieve berichtjes! Mijn volgende bericht zal ik plaatsen in Zambia!

Veel liefs en succes in het koude Nederland!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Ilona